W Afryce też może być pięknie

      Tak się bałam tego wyjazdu. Tydzień przed zaczęłam panikować. ,,Przecież ja się nie nadaję. Jestem za mała, za chuda, za głupia i jeszcze nic o życiu nie wiem.  Co jeśli nie dam rady? Na pewno będę im  tylko przeszkadzać. Ja już nie chcę tam jechać..  A jeśli jeszcze raz ktoś wspomni o Namibii, misjach, locie czy pakowaniu walizek, to naprawdę uduszę.  Obiecuję. ”

A dzisiaj pozdrawiam z Afryki.  Nie jest ona taka straszna, jak w Waszych wyobrażeniach. A nawet powiedziałabym, że jest piękna:

- Idąc ulicą widzę ludzi, którzy machają do mnie serdecznie i z daleka krzyczą, że za mną tęsknili. Ich otwartość jest rozczulająca. Nie ma w niej zazdrości, mimo, że ja całkowicie niesprawiedliwie dostałam od Boga 10000000 razy więcej niż oni.  To jest właśnie miłość.

- Podglądając pole kukurydzy widzę rodziców z 5 malutkich dzieci.  Pracują od rana do wieczora, żeby ich gromadka dostała cokolwiek do zjedzenia, żeby miała się w co ubrać i gdzie spać.  Ich ciało z każdym dniem staje się coraz słabsze, ręce coraz bardziej zniszczone, bo  często nie ma prądu i brakuje maszyn, które odciążyłyby ich w codziennych obowiązkach. To jest właśnie miłość.

- Wchodząc do Kościoła widzę misjonarzy, którzy każdy dzień swojego życia oddają na służbę tym najbardziej potrzebujących. Kiedyś, dawno temu odmówili sobie wygody, dostatniego życia i bezpieczeństwa.  To jest właśnie miłość.

- Spoglądając na boisko naszego centrum młodzieżowego widzę ogromną ilość  dzieci i młodzieży. Mają skakanki, piłki, gry, nowe stroje. To prezenty, które mogłam kupić, dzięki pomocy ludzi z Polski, którzy okazali mi zaufanie. Nie jestem w stanie im za to podziękować.  I to też jest miłość.

Afryka jest piękna, bo tworzą ją ludzie, którzy naprawdę kochają.